شکستگی های استرسی پا و مچ پا

شکستگی استرسی چیست؟

شکستگی استرسی نوعی شکستگی استخوان یا ترک در استخوان است و زمانی اتفاق می‌افتند که نیروی کم یا متوسطی به طور مکرر و در طول زمان به استخوان وارد شود. این نوع شکستگی با شکستگی ضربه ای که در آن مقدار قابل توجهی نیرو به طور ناگهانی اعمال می شود بسیار متفاوت است. شکستگی ضربه ای زمانی اتفاق می افتد که پا دچار آسیب شدید، پیچ خوردگی مچ پا همراه با شکستگی مچ پا و برخورد اتومبیل شود. شکستگی‌های استرسی در استخوان‌های پا و مچ پا بسیار شایع هستند، زیرا ما به طور مداوم با ایستادن، راه رفتن، دویدن و پریدن به آن ها نیرو وارد می‌کنیم. در یک شکستگی استرسی، استخوان می شکند اما معمولاً موقعیت خود را تغییر نمی دهد. نیروهایی که باعث شکستگی فشاری در پا یا مچ پا می شوند مشابه نیروهایی هستند که یک گیره کاغذ را خم می کنید. اگر یک گیره کاغذ را یک بار به آرامی خم کنید، نمی شکند؛ اما اگر چندین بار آن را به جلو و عقب خم کنید، فلز ضعیف یا خسته می شود و در نهایت می شکند. استخوان هایی که تحت نیروی مکرر قرار می گیرند می توانند نوع مشابهی از خستگی را تجربه کنند که «واکنش استرس» نامیده می شود و خطر شکستگی استخوان را افزایش می دهد.

علل شکستگی استرسی در پا و مچ پا

شکستگی‌های استرسی معمولاً به دلایل زیر رخ می‌دهند:

• افرادی که استخوان های سالمی دارند با انجام حرکات مکرر، از پا و مچ پای خود بیش از حد استفاده می کنند. این امر به ویژه در ورزشکارانی که در ورزش‌های پرتحرک مانند دو و میدانی، بسکتبال، فوتبال، تنیس، ژیمناستیک شرکت می‌کنند، بیشتر دیده می شود.
• افرادی که استخوان‌های بسیار ضعیفی به دلیل ابتلا به یک بیماری زمینه‌ای جداگانه (مانند پوکی استخوان) دارند، حتی در اثر فعالیت‌های نسبتاً کم‌ ضرر مانند پیاده‌روی مکرر، دچار شکستگی استرسی در پا می‌شوند. به این نوع شکستگی استرسی «شکستگی نارسایی» می گویند زیرا در استخوانی اتفاق می افتد که تراکم یا استحکام «کافی» برای مقاومت در برابر نیروهای ضربه طبیعی را ندارد. شکستگی‌های نارسایی گاهی اوقات می‌توانند زنان جوان‌تر و در غیر این صورت سالم‌تری را که بیش از حد ورزش می‌کنند، تحت تأثیر قرار دهد، زیرا چنین فعالیتی می‌تواند منجر به چرخه‌های قاعدگی نامنظم یا غایب شود که به نوبه خود بر استحکام استخوان‌های آنها تأثیر می‌گذارد.
• پا و مچ پا شایع‌ترین قسمت‌های بدن هستند که دچار شکستگی استرس می‌شوند، زیرا ما دائماً از آن ها استفاده می کنیم. شکستگی‌های استرسی پا و مچ پا اغلب در افرادی رخ می‌دهد که فعالیت جدیدی را شروع می‌کنند که شامل هرگونه ضربه پا به زمین است، مانند پیاده‌روی یا دویدن. شکستگی های استرسی در افرادی که به سرعت میزان فعالیت خاصی را افزایش می دهند نیز رخ می دهد. به عنوان مثال، فردی که به طور معمول دو بار در هفته به مدت 30 دقیقه می دود و سپس به طور ناگهانی شروع به دویدن هفت روز در هفته به مدت یک ساعت می کند، خطر شکستگی ناشی از استرس را افزایش می دهد.
• کفش‌هایی که پشتیبانی ضعیفی دارند، مانند کفش‌های پاشنه بلند که فشار زیادی به انگشتان پا وارد می‌کنند و همچنین کفش‌های قدیمی و سفت می‌توانند فرد را در معرض خطر قرار دهند.
• افرادی که ناهنجاری های پا دارند و تحمل بار خود را تغییر می دهند نیز می توانند دچار شکستگی های استرسی شوند. به عنوان مثال، در پا با بونیون، شست پا ممکن است به گونه‌ای تغییر مکان دهد که تحمل وزنی را که معمولاً تحمل می کند نیز تغییر کند. این امر نیروی بار بیشتری را روی انگشتان دیگر وارد می کند که می تواند منجر به شکستگی استرس در یک یا چند انگشت از آنها شود. در چنین مواردی، انگشت دوم (کنار انگشت شست پا) بیشترین احتمال شکستگی را دارد.

چه استخوان هایی در پا و مچ پا تحت تاثیر شکستگی استرسی قرار می گیرند؟

هر یک از استخوان های ساق پا، مچ پا و پا ممکن است دچار شکستگی استرسی شوند؛ اما شایع ترین استخوان هایی که درگیر می شوند عبارتند از: متاتارس ها که انگشتان پا را به قسمت میانی پا متصل می کنند، استخوان پاشنه (استخوان پاشنه)، ناویکولار، استخوانی نزدیک مچ پا، شکستگی های ناشی از استرس ناویکولار مدت زیادی طول می کشد تا بهبود یابد. استخوان هایی که مفصل مچ پا را تشکیل می دهند به ویژه استخوان درشت نی و نازک نی.

علائم شکستگی استرسی در پا و مچ پا چیست؟

علامت اصلی شکستگی استرسی درد است. بسته به استخوان آسیب‌دیده، در نواحی بسیار خاص و دقیق درد احساس می شود و وقتی دقیقاً ناحیه‌ای را که استخوان شکسته است لمس کنید، درد می‌گیرد. اگر اخیراً فعالیت خود را تغییر داده یا افزایش داده اید و در ناحیه خاصی از پا یا مچ پا درد دارید، ممکن است دچار شکستگی استرسی شده باشید. درد معمولاً هنگام انجام فعالیت های ضربه ای شدیدتر می شود و در طول دوره های استراحت بهتر می شود. اگر فکر می کنید ممکن است دچار شکستگی استرسی در پا یا مچ پا شده باشید، مهمترین کاری که باید انجام دهید این است که فورا تمام فعالیت هایی که باعث درد می شوند را متوقف کنید. اگر شکستگی استرسی درمان نشده بدتر شود (بزرگتر شود)، در طول فعالیتی که بر استخوان های آسیب دیده فشار وارد می کند، نسبت به زمانی که برای اولین بار شکستگی استرسی ظاهر شد، درد را سریعتر احساس خواهید کرد. اگر درد شما بعد از چند روز استراحت ادامه پیدا کرد یا اگر درد شما برطرف شد اما حتی پس از چند هفته استراحت دوباره عود کرد، باید به جراح ارتوپد و مچ پا مراجعه کنید.

شکستگی های استرسی چگونه تشخیص داده می شوند؟

پزشک ابتدا از شما سوالاتی در مورد درد و سطح فعالیت شما می پرسد تا شما را از نظر عوامل خطر که در بالا توضیح داده شد ارزیابی کند. در مرحله بعد، او شما را معاینه می‌کند و برای ناحیه‌ای که درد را تجربه می‌کنید، عکس‌برداری با اشعه ایکس تجویز می‌کند. هنگامی که یک شکستگی استرسی وجود دارد، در واقع غیر معمول نیست که اشعه ایکس طبیعی به نظر می رسد و هیچ شکستگی در استخوان نشان نمی دهد. این به این دلیل است که گاهی اوقات استخوان واکنش نشان می دهد و استخوان جدیدی رشد می کند تا ترک را بهبود بخشد. (با این حال، استخوان آسیب دیده همچنان در برابر شکستن مجدد آسیب پذیر است.) هنگامی که استخوان جدید رشد می کند، آخرین مرحله کلسیفیه شدن آن است. رادیولوژیست یا ارتوپد اغلب با مشاهده کلسیفیکاسیون رشد استخوان جدید در اشعه ایکس، تشخیص شکستگی استرسی را تأیید می کند. در موارد خاص ممکن است پزشک برای ارائه اطلاعات بیشتر نسبت به اشعه ایکس استاندارد، اسکن استخوان یا MRI را تجویز کند. با این حال، این آزمایش‌های گران‌تر معمولاً برای تشخیص شکستگی استرسی مورد نیاز نیستند.

شکستگی استرسی را چگونه درمان می کنید؟

• اگر سطح فعالیت خود را کاهش دهید و برای مدتی از کفش های محافظ استفاده کنید، اکثر شکستگی های استرسی خود به خود بهبود می یابند. همانطور که در بالا ذکر شد، مهم‌ترین کاری که باید انجام دهید توقف فعالیتی است که در وهله اول باعث ایجاد مشکل شده باشد. شما باید تمام فعالیت های پر تاثیر را برای مدتی متوقف کنید، معمولا برای حدود شش هفته.
• یخ زدن و بالا بردن پای آسیب دیده بلافاصله پس از شکستگی استرس می تواند به کاهش تورم و درد کمک کند. در مورد درد، بهتر است به جای داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی که شامل ایبوپروفن (ادویل) و ناپروکسن است، استامینوفن (تیلنول) مصرف شود. این به این دلیل است که برخی داده ها نشان می دهد که مصرف NSAID ها می تواند توانایی استخوان را برای بهبودی کاهش دهد.
• ارتوپد شما ممکن است توصیه کند که یک کفش با کف سفت، یک صندل با کفی چوبی، یا یک “چکمه راه رفتن” قابل جابجایی که به عنوان کفش بند کوتاه برای شکستگی ساق نیز شناخته می شود، بپوشید.

چه مدت طول می کشد تا شکستگی ناشی از استرس بهبود یابد؟

بسیاری از شکستگی های استرسی پا یا مچ پا در عرض 4 تا 6 هفته از بین می روند. با این حال، بسته به اینکه کدام استخوان شکسته شده است، زمان بهبودی متفاوت است. برخی از استخوان های پا، مانند ناویکولار یا متاتارس پنجم، نسبت به سایرین ممکن است زمان بیشتری طول بکشد تا بهبود یابند. پس از هفته‌ها استراحت و پس از برطرف شدن کامل درد، ممکن است به تدریج به فعالیت بدنی و ورزش بازگردید. این دوره معرفی مجدد تدریجی باید حدود 4 تا 6 هفته طول بکشد. ورزش را تغییر دهید که فشار کمتری به پا و ساق وارد می کند تا زمانی که به طور کامل بهبود پیدا کنید. نمونه هایی از فعالیت مناسب کم تاثیر

شنا كردن و دوچرخه سواری (دوچرخه سواری یا کلاس اسپین) است. بدترین انتخاب برای از سرگیری فعالیت در حین بهبودی از شکستگی ناشی از استرس پا یا مچ پا، دویدن یا حتی راه رفتن روی سطوح سخت است. شما به راحتی می توانید شکستگی خود را دوباره باز کنید و باید دوباره روند بهبودی را شروع کنید. در دوران نقاهت، کفش‌های راحت و حمایت‌کننده بدون پاشنه بلند بپوشید. کفش باید انعطاف پذیر باشد نه سفت. اگر دونده هستید، پس از اینکه به مدت 4 تا 6 هفته از سرگیری فعالیت های کم ضربه را آغاز کردید، یک برنامه دویدن محافظه کارانه را شروع کنید. مسافت پیموده شده را در طول زمان بسیار آهسته افزایش دهید. خیلی زود انجام نده.

آیا به جراحی نیاز خواهم داشت؟

در شکستگی استرسی پا و مچ پا جراحی به ندرت مورد نیاز است و معمولاً تنها پس از اینکه روش‌های محافظه ‌کارانه و غیرجراحی فوق مؤثر نبودند، توصیه می‌شود.

جلوگیری از شکستگی استرسی

اصول زیر می تواند به شما کمک کند سبک زندگی سالمی داشته باشید و از مشکلات ناشی از شکستگی استرس جلوگیری کنید:

• غذاهای غنی از کلسیم بخورید و اطمینان حاصل کنید که روزانه ویتامین D کافی برای کمک به حفظ تراکم استخوان دریافت می کنید.
• کفش خوب بپوش کفش‌های کهنه یا سفت نپوشید، در عوض کفش‌های راحت، خوش‌پوش و حمایت‌کننده را امتحان کنید. معمولاً پوشیدن کفش هایی که مخصوص ورزش مورد نظر شما ساخته شده اند، ایده خوبی است. از کفش های پاشنه بلند بپرهیزید.